Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της Τοπικής Κοινότητας είναι η ενασχόληση των 805 κατοίκων με την κτηνοτροφία. Καθώς είναι κτισμένη σε υψόμετρο γύρω στα 900μ, φημίζεται για τα πολύ καλής ποιότητας μικρά οικόσιτα ζώα - αρνιά, κατσίκια κλπ- των οποίων ο αριθμός, τη δεκαετία του 1930 έφτανε τις 40.000.

Καθοριστικό ρόλο στην ιστορική πορεία και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του οικισμού έπαιξε η γεωγραφική του θέση, μια χαράδρα ανάμεσα στο Καϊκμακτσαλάν και το Λιλιάκο, η οποία αποτελούσε μέχρι πρόσφατα τη δίοδο από την πεδιάδα της Φλώρινας προς την Έδεσσα και τη Θεσσαλονίκη. Το στρατηγικό αυτό πέρασμα φαίνεται ότι επόπτευε και το βυζαντινό τείχος, λείψανα του οποίου είναι και σήμερα ορατά. Μερικοί μελετητές ταυτίζουν την περιοχή με την αρχαία πόλη Κέλλα, η οποία αποτελούσε, σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς, σταθμό της ρωμαϊκής Εγνατίας Οδού. Κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ο οικισμός που αναφέρεται με το όνομα «Γκορνίτσοβο» σε φορολογικούς καταλόγους του Αλή Πασά κατοικείται από περίπου 100 οικογένειες.

Η Κέλλη, όπως συνήθως συμβαίνει στα ορεινά και κτηνοτροφικά χωριά, διατηρεί αρκετά από τα στοιχεία του παραδοσιακού τρόπου ζωής. Σε μια προσπάθεια υποστήριξης των παραδοσιακών δεξιοτήτων των κατοίκων της περιοχής, αλλά και ενίσχυσης του αγροτικού εισοδήματος, ιδρύθηκε από τον Εθνικό.